Agnus Dei | Francisco de Zurbarán | 1635-1640

castellano

«Velaí o Año de Deus, o que arrinca o pecado do mundo!» (Xn 1,29)

Ao poder do pecado -a forza da división e da destrución-, Deus contrapón non a forza senón a debilidade e a inocencia do año. E o mal perde terreo segundo avanza e ocupa espazo o año, que é unha criatura fráxil e vulnerable.

O año non ten pretensións, non desenfunda agresividade, non ensina os dentes, non mete medo, non posúe medios para facerse respectar, a súa voz non ten a máis mínima semellanza co ruxido do león e, con todo, ao final sae vitorioso. Diría que o año, na perspectiva evanxélica, mete medo ao lobo. Faille fuxir. A mansedume é a única capaz de prevalecer sobre a prepotencia.

O mal parece inexpugnable e, con todo, na súa arrogante armadura existe un punto débil. A súa mirada non consegue soportar a mirada da inocencia. O seu poder terrorífico non pode nada contra a forza desarmada do amor.

A pesar das aparencias e a pesar de que, na realidade inmediata, o año apareza como vítima sacrificable, predestinada a ser degolada polo verdugo, ao final -como nos di o libro da Apocalipse- el é o triunfador pola forza invencible da súa mansedume.

«Eu vin no medio do trono e dos catro animais e diante dos anciáns, un Año en pé, coma se estivese degolado. (…) E oín que todas as criaturas que están no ceo e na terra e debaixo da terra e enriba do mar, e todas as cousas que hai nelas, proclamaban: “Para quen está sentado no trono e para o Año: a bendición, a honra, a gloria e o poder polos séculos dos séculos”.» (Ap 5,6.13)

Un año degolado, impotente, transfórmase en luz das nacións. «Eu vin o Espírito baixar do ceo coma unha pomba e pousar enriba del.» (Xn 1,32) A vida de Xesús é una existencia no Espírito. O Espírito é a forza interior (unción mesiánica) do Año, relación continua co Pai, segredo de amor ofrecido ao mundo fronte a toda forma de violencia, porque o amor é máis forte que a morte.

«Velaí o meu servo, a quen teño collido da man; velaí o meu escollido no que eu me comprazo. Teño posto sobre el o meu espírito (…) Non berrará, non levantará a súa voz nin a fará oír nas rúas. Canivela fendida non a romperá, e torcida esmorecente non a apagará.» (Is 42,1-3)

Os profetas apocalípticos berran nas prazas e nos templos, onte e hoxe; encántanlles os púlpitos e teñen una secreta fascinación pola violencia e pola destrución. Proxectan sobre os outros a amargura que levan dentro. Xesús, ao contrario, é o profeta manso e humilde de corazón, o amante da vida, que desexa hospedarse na nosa casa, que mira aos ollos, que senta á mesa connosco, que escoita a dor, e non berra, porque o máis xenuíno da vida (bondade, amor, perdón) non se di en voz alta, dise na quietude, de corazón a corazón, como un rumoreo.

Canivela fendida non a romperá. A suave tolemia de Deus é esperar por cada un. Xesús é un profeta paciente, que nos dá tempo para recoñecer os fragmentos, para recoñecelos e para amalos, porque a súa paixón é a reconstrución. A súa paixón é sandar. Esta é a súa forza: a forza de servir a vida fráxil, de gardala, de coidala, de reactivar a esperanza. Para El ningún de nós está acabado, e ninguén está para sempre perdido. A súa alma estremécese cos recomenzos. Dinos unha e outra vez: podes nacer de novo. 

A torcida esmorecente non a apagará. En cada ser humano, aínda no máis desesperado, hai sempre un punto de luz, aínda que sexa un lume moribundo, agonizando baixo unha grosa capa de cinza. Xesús, que ve o corazón, penetra na nosa zona escura ata atopar una pequena ascua. El veu a traer o lume á terra e desexa que este lume estea a arder. Xesús é un experto incendiario. Non apaga, non condena, fainos luminosos.

Este Año faise banquete baixo a forma discreta dun anaco de pan e dunha copa de viño, lugar oculto ao que só pode acceder a mirada interior xerada polo Espírito, memorial dunha entrega para que todos teñan vida e téñana abundante. Felices os invitados á cea do Señor!