texto en castellano

«Non se turbe o voso corazón… na casa do meu Pai hai moitas moradas; doutro xeito, teríavos dito que vos ía arranxar un lugar?… para que onde estea eu, esteades tamén vós. E a onde eu vou, vós ben sabedes o camiño». (Xn 14,1.4)

Impresióname e conmóveme a proximidade que Xesús ofrece aos seus discípulos, aos de onte e a cada un de nós, hoxe. El está a piques de deixar a súa existencia histórica, pero iso non significará un abandono nin ausencia de relación. Está a preparar o corazón dos seus discípulos para outro nivel de relación, na intimidade misteriosa de cada un. A casa do Pai non está nas nubes, está no corazón de cada un, onde El nos prepara un lugar, para que onde está El, esteamos tamén nós.

O segredo que habita Xesús, e que lle fai vivir, é a relación de filiación. Xesús é o primoxénito de moitos irmáns. Non se turbe o voso corazón… a casa do meu Pai é a vosa casa, é a casa de cada un de nós, unha casa plural, con moitas moradas, onde hai lugar para todos. Quen se adentra no misterio da súa existencia e se descobre habitado, fillo/a moi amado/a, tamén descobre, como parte do mesmo misterio, un vínculo de fraternidade con todos os seres humanos e con toda a natureza. Canto máis medramos en filiación, máis medramos en fraternidade. Toda a realidade está profundamente unida; todo o que existe é relación.

«Voume a arranxarvos un lugar… para que onde estea eu, esteades tamén vós». Xesús, porque non ten onde recostar a cabeza, porque é un ser humano plenamente desaloxado, nel todo espazo é de Deus. Xesús é o que acontece cando alguén se abre plenamente á acción de Deus. Entón, é recreado, prolongado unha e outra vez. Ser espazo de Deus significa espazarse para os demais e recibir cada instante e cada cousa como un irmán ou unha irmá moi amado. Xesús é a revelación da vocación de cada ser humano: lugares habitados por Deus, espazo aberto para os demais.

Hai unhas semanas, descubrín con algunha sorpresa que en España existe un Observatorio Estatal da Soidade Non Desexada. Na páxina web deste observatorio, a soidade non desexada defínese como: «a experiencia persoal negativa na que un individuo ten a necesidade de comunicarse con outros e percibe carencias nas súas relacións sociais, ben sexa porque ten menos relación da que lle gustaría ou porque as relacións que ten non lle ofrecen o apoio emocional que desexa». Ademais, di que: «A soidade non desexada é un problema silencioso que afecta cada vez a máis persoas en España, en Europa e no mundo. Supón unha fonte de sufrimento para as persoas e limita o seu dereito de participación na sociedade; ten consecuencias negativas para a saúde e o benestar e en consecuencia leva consigo uns custos sociais e económicos moi importantes.» Nesta páxina podemos atopar cantidade de estudos sobre este problema. Un deles leva como título: “Unha cartografía do noso tempo”.

O pasado 21 de abril estreouse en España a película “Libres”, que é un documental sobre a vida dos que viven na clausura dun mosteiro. Ao parecer, e a pesar da resistencia dalgúns cines en pasar unha película claramente relixiosa, está a ser un éxito. Este documental é un breve observatorio sobre a soidade desexada, desexada e habitada.

Por que suscita tanto interese a vida dunhas mulleres e duns homes absolutamente comúns, que falan do que habita o seu corazón? Estarán tan distantes as vidas das persoas que viven unha soidade non desexada das que viven unha soidade desexada? «Na casa do meu Pai hai moitas moradas», pero só o podemos descubrir cando nos permitimos ser vulnerables, habitando o noso corazón. Só desde aí podemos descubrir o tesouro da filiación e da fraternidade. Poida que andemos demasiado ocupados cos muros e non nos deamos conta de que na cartografía do noso tempo existen moitas pontes que piden ser transitadas. Hai moitos lugares inhóspitos que poden transformarse en lugares de encontro. Xesús está vivo e segue petando na porta, se lle abrimos, entrará e ceará connosco.