Texto en castellano

Nos di San Paulo na carta ós Filipenses : «Todo o que daquela era para min un proveito, estimeino, por causa de Cristo, unha perda».

Seguimos sendo instruídos, neste domingo por Xesús de Nazaré do que debe significar para nós o Reino de Deus. Porque tanto no seu tempo, coma no noso, non todos se entusiasman co proxecto de Xesús. E, tanto onte coma hoxe sigue habendo moitas interrogantes ó respecto.

¿É razoable acolle-la utopía do Reino? ¿Non será pura tolemia? Estas preguntas xorden cando nos atopamos coa persoa de Xesús de Nazaré que sempre pon ás persoas nunha actitude selectiva: aceptar ou rexeitar o proxecto do Reino de Deus como meta do vivir humano. Xa non é unha cuestión de prácticas relixiosas, nin menos aínda as obrigas que impón un credo relixioso. É mais, moito mais que todo iso. O “tesouro e a perla” son unha metáfora de aquilo que mais pode encher o corazón humano: É un ámbito e un ambiente humano de respecto, tolerancia, estima, cariño e seguridade, no que damos felicidade y recibimos felicidade, con a convicción de que iso é para sempre. Por iso é unha Utopía e esa Utopía é a que Xesús nos ofrece.

Non o esquezamos nunca: a Igrexa non é o Reino de Deus, nin a vida eterna tampouco. Xesús ensinaba o Reino que El soñaba para este mundo, porque a vida eterna é outra cousa. Por iso utiliza nas parábolas imaxes sobre o Reino de Deus que as xentes coñecían ben porque pertencían ó ámbito doméstico e laboral, pero que escondían dentro delas un tesouro moi valioso, que se converte nunha riqueza e gracia interior que se espalla alén de nós mesmos cando o acollemos con alegría e agradecemento. A aceptación dos tesouros do Reino nos enchen dos froitos do Espírito, os que San Paulo describe na Carta ós Gálatas: «Amor, alegría, paz, paciencia, agarimo, bondade, formalidade, mansedume e dominio de si».

Construí-lo Reino de Deus no noso mundo non é unha tarefa fácil, como tampouco o foi para Xesús. A columna vertebral do Reino de Deus é a Xustiza e o seu froito é a Paz. Son o tesouro e a perla, o mais prezado e todo o que encontra este tesouro ten o mais fermoso, pero tamén con esa riqueza impagable se adquire un mundo de problemas. Ou pensamos que construí-lo Reino é coser e cantar. Non. O mesmo que lle ocorreu a Xesús de Nazaré, o mesmo vainos a ocorrer a nós. El nolo deixou ben dito: «Se a min me perseguiron, hanvos perseguir tamén a vós». Construí-lo Reino é enfrontarse os inimigos da vida, a tódolos poderes que pisan os dereitos das persoas. E, si había algo que a Xesús lle importaba sobre tódalas cousas, era a paz e o benestar das xentes. Sen xustiza non hai paz ni benestar, non hai Reino de Deus.

O Reino de Deus está oculto como o estaban o tesouro e a perla, e si queremos atopalo temos que mirar dentro de nós porque Xesús de Nazaré nolo deixou dito: «O Reino de Deus está dentro de vós». Polo tanto, o primeiro é descubrir ese tesouro que levamos dentro de nós e se nos pide vender todo para adquirilo. O descubrimento do Reino de Deus dentro de nós nos troca a vida, é unha labor continua ir quitando as capas que o ocultan, un traballo doloroso pero que nos enche de ledicia e de paz. É un proceso que nos vai levar toda a vida, pero é esa labor purificadora que nos vai guiando cara a Sétima morada, a sala luminosa que disipa toda tebra interior e comprendemos que toda loita polo Reino é o maior triunfo do amor de Deus en nós e o seu froito é a xustiza e a paz que nos enche e que podemos dar ás nosas comunidades e ó noso mundo, tan sedento delas.

Descender ás profundidades do corazón é atoparse con un mesmo e con toda a riqueza que Deus puxo en nós e que permanece agachada porque as forzas hostís ó Reino o programan todo para que as xentes non pensen, non vexan nin sintan a necesidade de transformar este mundo tan cheo de inxustiza. Vivimos demasiado distraídos e ocupados e non acertamos a plantexárno-la vida ante o misterio último da existencia. Por iso cando descubrimos dentro de nós a Voz que nos chama a percorrer un novo camiño que trocaría as  nosas vidas e que nos faríamos portadores dunha mensaxe e de unha Boa Nova que abre camiños de esperanza, por esa mesma razón temen nos traerá problemas. Porque os fillos do Reino sofren violencia polo antirreino, que é a inxustiza e a explotación. A historia está chea das testemuñas que deixaron súas vida polo camiño, pero o tesouro escondido e a perla preciosa nunca estará nas mans dos inimigos do Reino, porque nos pasaron o testemuño a nós e nós temos que pasalo ás novas xeracións.

Ser fillos do Reino non implica ter unha fe relixiosa, e moitas veces as relixións son un obstáculo para que o Reino avance. Todo o que está pola xustiza, a paz e o benestar da humanidade doente é fillo e filla do Reino e portador dun tesouro que se comparte con alegría.