Atravesan o evanxeo de hoxe a morte, a vida e a amizade. Achégase a Pascua! A amizade, que é unha das manifestacións máis fermosas do amor, preséntase como unha ponte que guía da morte á vida. «Lázaro, ven para fóra!» – berrou Xesús con voz potente. Aquel que antes se botara a chorar e estaba profundamente conmovido coa morte do seu amigo, agora berra como quen lle fai fronte á forza dun rival: «Ven para fóra!». Un amigo sempre está ao noso lado loitando pola vida.
Vir para fóra é o movemento característico da natureza na primavera. Sintonizamos facilmente coa primavera, porque tamén nós, como toda a natureza, estamos feitos para nacer de novo. É verdade que a primavera contén en si unha ambivalencia: sedúcenos a vida que brota con tanta exuberancia, pero, por contraste, tamén pode entristecernos ou mesmo deprimirnos, por sentir que nos falta persoalmente esa enerxía para saír fóra, coma se resignadamente xa non crésemos que nada de novo ou de bo nos puidese traer a vida. Se nos encandea a vida, a pulsión de morte tamén ten sobre nós un efecto sedutor, e pode manifestarse como unha especie de autocompracencia destrutiva. Mais esta actitude unicamente esconde un desexo profundo de vivir.
Sigue leyendo