
Cuaresma IV | Enrique Mirones | 2017
Hai relatos evanxélicos que por moito que os leamos sempre nos producen unha emoción interior e unha admiración que nos enche dunha gran paz. E, sobre todo, nos axudan a acoller o proxecto de humanizar unha relixión que poñía o acento no sagrado, coa súa dignidade, seu poder, súas normas, súas prohibicións, pero que marxinaba ós pobres, ós enfermos e pecadores.
Interiorizar este relato evanxélico, deixar que escarve dentro de nós, que rache as tebras interiores nas que poidamos haber caído sen darnos sequera conta diso. Cando vivímo-la relixión, a que sexa, sen cuestionarnos nada, nos estamos deixando dominar pola peor das cegueiras, a cegueira do corazón, a cegueira que nos endurece por dentro, a que xulga negativamente toda boa obra en favor das persoas que non entren nos estreitos muros das nosas crenzas relixiosas, a que antepón o sagrado, a lei, a norma e o precepto a calidade da vida das xentes.
En tódalas formas de Xesús de Nazaré de enfrontarse cos inimigos da vida e a dignidade das persoas no nome de Deus e da relixión, está sempre a pregunta que lles fai ós fariseos na sinagoga de Cafarnaún cando curou ó home que tiña a man tolleita: «Que está permitido no sábado: face-lo ben, ou face-lo mal; salva-la vida ou matar?» Pois hoxe no relato evanxélico que se nos proclamou, Xesús da un paso de xigante: nada mais e nada menos que corrixir o pensamento relixioso sobre a concepción dun Deus que castiga o pecado dos pais nos fillos ata a terceira xeración como se narra no Libro de Éxodo 20,5: «Eu, o Señor teu Deus, son un Deus celoso. No caso dos que me aborrecen, eu castigo os pecados dos pais nos fillos, nos netos e bisnetos».
Xesús nos manifesta o amor misericordioso do seu Pai en contraposición ó celo negativo dun Deus creado polos homes relixiosos a súa imaxe e semellanza. O Deus que se manifesta en Xesús de Nazaré non é o Deus do Sinaí. Por iso o proxecto de Xesús choca frontalmente co proxecto relixioso dos fariseos e do Templo, porque no proxecto de Xesús o centro está no humano, no respecto a todos, sexan relixiosos ou non, sexan boas ou malas persoas, porque para Xesús, Deus no exclúe a ninguén e fai saí-lo sol sobre malos e bos, e chover sobre xustos e inxustos.
Xesús pensa nas persoas que, pola súa condición social, de enfermidade, de situación moral, mesmo segundo o tipo de traballo que realizan as pode facer impuras e, polo tanto, seren excluídas pola relixión, exclusión que, a pesar do tempo, aínda se mantén vixente en moitos credos relixiosos, mesmo no cristianismo.
Pero, o Deus que se nos manifesta na vida e nos feitos de Xesús de Nazaré, desacraliza o poder relixioso, poder de vida e morte, aínda hoxe nalgúns países. O Deus de Xesús é o amigo da vida. Non se encarnou para fundar unha relixión, en todo caso, para humaniza-la y desacraliza-la. O centro do seu proxecto é a dignidade e a felicidade das persoas, da alegría de vivir, o gozo e desfrute do todo bo e belo que Deu fixo e puxo na vida, a compaixón, a proximidade, a misericordia, o diálogo, a acollida, o perdón das ofensas. Un concepto evanxélico da xustiza e todo aquilo que fai que as relacións humanas sexan abertas e non pechadas en guetos e nacionalismos absurdos, teñen que ser o froito da comprensión dun Deus que se humaniza e se amosa na vida e nos feitos de Xesús de Nazaré.
As relixión poderían ser canles e non obstáculos para o proxecto de Xesús, o problema está en que, como moi ben di José María Castillo que, «as relixións, as que sexan, ó poñer o acento de todo no sagrado, por iso mesmo e por só iso se impón límites, prohibicións, censuras, ameazas, que entran en conflito con moitas das aspiracións mais fondas que sentímo-los mortais».
O problema co que nos temos enfrontados ó longo da historia co fenómeno relixioso, non son as relixións que teñen unha función específica de guiar ás persoas polo camiño da solidariedade, da xustiza e do ben. O problema son os homes relixiosos que, co seu saber teolóxico e a súa autoridade e autosuficiencia, e pechados en si mesmos, non teñen dúbida de xulgar como algo malo e transgresor, unha acción que libera a unha persoa de súa escravitude ou dunha enfermidade, neste caso, da cegueira, porque se aparta da lei, da norma e do precepto que dan os homes relixiosos no “nome de Deus”.
Non está demais que teñamos sempre en conta unhas palabras que son claves neste relato do cego de nacemento: «Para realizar un xuízo vin eu a este mundo: para que os que non ven, vexan, e para que os que ven, se volvan cegos». Os que nos dicimos crentes ou persoas relixiosas temos que ter moi presente que non é o mesmo ver que mirar, oír que escoitar. Se ve e se escoita co corazón, dende a profundidade do ser onde xurde a luz que alumea e é fonte dun discernimento evanxélico e humano das persoas e dos acontecementos. Pola contra, se mira e se oe cos sentidos exteriores, os que xulgan segundo as aparencias das cousas e as normas establecidas que endurecen o corazón. A súa cegueiras lles impiden ir alén do que marca a lei, a norma e o precepto. Para eles as persoas teñen que estar sempre sometidas e por debaixo do establecido.
O sentimento da dor que Xesús tiña pola dureza de corazón dos homes relixiosos do seu tempo se resalta moi amiudo nos Evanxeos, ata chamalos «guías cegos», incapaces de se abrir a luz. Se non somos capaces de descubrir ó Deus da bondade que se manifesta en Xesús, o que se inclina respectuosamente ante a dor dun ser humano, o Deus que se humaniza en Xesús e faise proximidade, tolerancia, comprensión e amor entrañable. Se non somos capaces de ver, de sentir, de escoita-lo lamento da vida que nos ven de parte de Deus no seu fillo Xesús Cristo no noso mundo, non paga a pena de vivir unha mentira relixiosa, só seremos cegos que din que ven.
El evangelio de hoy describe detalladamente como es un proceso farisaico, – mala fe – de plena actualidad.
A veces el Señor no deja abierta ninguna rendija… , momento para la confianza y el abandono.
Que Él abra nuestro ojos cuando quiera.
Muchas gracias.
Gracias
El ojo con el que yo veo a Dios es el mismo ojo con el que Dios ve en mí: mi ojo y el ojo de Dios, es un único ojo y una única visión, un único conocimiento y un único amor». Sermón XII, Qui audit me. Meister Eckhart (Turingia, c. 1260 – c.
Gracias por el comentario de hoy y gracias, también por la mención de ese hombre de Dios y gran teólogo que es José Mª Castillo. Las tres últimas líneas del comentario son geniales, lo sintetizan todo. La Pascua está cerca y con el Espíritu decimos…o gritamos,VEN SEÑOR JESUS, Maranatha!
Yo soy Americano-Latino y unicamente hablo Espanol Latino. Sin embargo este mensaje penetro mi alma. No se si es Gallego o Portuguese pero lo entendi todo. Gracias. Thank you. Obrigado. Mile grazie.
Edgar Luna
Saint Joseph’s Abbey.
Spencer, Massachusetts
USA
Buenos días, Edgar.
El texto está escrito en gallego, pero, al inicio del texto, si pinchas en la palabra «castellano», te aparece la traducción castellana. Gracias a ti.
Gracias, lei la version Castellana ahora mismo pero la version Gallega es mas bonita!!
Moitas grazas. Apertas.