El buen Pastor | Lucas Cranach the Elder

Texto en castellano

O noso mundo está gobernado por unha trindade sinistra e demoníaca, todopoderosa e absoluta a que se lle rende culto con verdadeiro temor e tremor. O deus do poder económico, o deus do poder político e o deus do poder relixioso, son os que con man de ferro gobernan os destinos dos pobos. Son deuses sen entrañas que envelenan a vida dos homes e das mulleres e matan sen escrúpulos aos que intentan poñerlles cara. Así foi no principio, así é no presente e así seguirá sendo.

Tony de Mello coa súa gran clarividencia fai unha síntese de como actúan o poder destes deuses. Nos fala das capas adiposas que nos recubren e lles pon un nome: «nosas crenzas». “¿Que son esas capas de grasa? -se pregunta de Mello- Son as túas crenzas, as conclusións as que chegaches acerca das persoas e das cousas, teus hábitos e teus apegos. Os teus anos de formación tiñan que te servir para eliminar esas «capas » e liberar a túa mente. Pero a túa sociedade e a túa cultura que recubriron a túa mente con esas adiposidades, che ensinaron a non velas tan sequera, a refuxiarte nun soño e deixar que outras persoas -os expertos: os dirixentes políticos, culturais e relixiosos- pensen por ti. Dese modo conseguiron abrumarche co peso dunha autoridade e unha tradición intanxible e incontestable”. A cita é longa pero  non ten desperdicio.

San Paulo nos di que, «Se algún non ten o Espírito de Cristo, ese non é de Cristo». E as tres lecturas deste domingo son a resposta, ou debe selo, si as tomamos en serio, a que a nosa vida como cristiáns ten que dar a esta trindade demoníaca que nos envolve e nos enchoupa sen tan sequera ter conciencia delo. Pero non sempre estes tres poderes son agresivos, non creades. Nos adulan, nos prometen cousas: Benestar, seguridade neste mundo, e no aspecto relixioso, a vida eterna. Todo a cambio de que lles entreguémo-la vida e a nosa liberdade sen condicións e nos abrasemos na fogueira do seu lume devorador.

Xesús de Nazaré lle planta cara a este sistema demoníaco e nos ensina que a liberdade e a dignidade do home e da muller non ten prezo, son sagrados, non só para Deus, senón para calquera institución política ou relixiosa. Enfrontarse a esta xente é camiñar para a marxinalidade a pasos axigantados. E, entendédeo ben, o destino de Xesús de Nazaré non troca para nós. Porque, unha de dúas, ou te pregas e agacha-la cabeza someténdote e somerxéndote no mundo da rivalidade, da imaxe, do poder e da adulación, dos aplausos, etc., (san Paulo vainos dicir que aí non hai espírito de Cristo), ou entras no mundo dos que van a estar sempre no fío da sospeita, da marxinalidade, da difamación, da incomprensión. ¿Non foi Xesús todo isto?. Pois aí si hai espírito de Cristo; e nós témonos que preguntar que espírito nos move.

A nós os cristiáns nos costa moito traballo recoñecer que Xesús fracasou, e isto sen lle poñer comillas. Teolóxicamente non sabemos como dixerilo, pero ai está a crúa realidade que toca a chaga do noso narcisismo eclesial e non digamos o clerical. Pois ben, precisamente hoxe estamos a reflexionar na actitude de Xesús ante o seu fracaso e rexeito precisamente nas cidades onde realizou os signos da presencia do Reino de Deus. Xesús asume ese fracaso, non vive apegado a unha acollida polas xentes da súa mensaxe, senón que no seu interior sinte o gozo do Espírito. Sabe que a súa mensaxe non é para os grandes de este mundo. E a súa alegría e acción de gracias son para un Deus que non ten poder. O Deus Pai, o Deus que non se impón, o Deus bo e misericordioso que fai saír o sol sobre bos e malos, o Deus sempre próximo a súas criaturas.

Xesús invítanos a achegarnos a El para enchernos da súa vida, ca súa ilusión, ca súa fe nos homes e nas mulleres. El sabe que somos pobres e ben pequenos. Por iso esta invitación é tan fascinante porque o Fillo de Deus se presenta ante os parias e marxinados da terra coma alivio para os cansos e agobiados pola súa loita liberadora da opresión dos sabios e poderosos deste mundo. Si, dinos Xesús: achegádevos a min: eu non vos vou quitar nin o cansazo nin a fatiga. Seguiredes sufrindo, seguiredes explotados, seguiredes chorando, seguiredes pobres e enfermos, gafos e cegos. Pero, non sei como, eu son o voso alivio e o voso acougo, vosa forza nas loitas, porque todo o voso é meu. Miña é a vosa dor, miñas vosa bágoas, vosas loitas pola xustiza, pola liberdade, polo traballo digno, pola igualdade e a dignidade. Meu é todo o que vos fai sufrir e gozar porque eu asumín todo o voso. E cargade co meu xugo. Meu xugo é a vontade do Pai que non é una vontade opresora, nin irritante, senón que é salvadora, amable, agarimosa, chea de vida. Unha vontade que nos di que temos que seguir camiñando e traballando en medio de tanto fracaso. Pero non vos angustiedes, porque todo o que procede do Pai está en min e todo o que hai en min é leve e a miña carga é lixeira.