
Fotografía de Gert Stockmans | Unsplash
Celebramos a solemnidade de Cristo Rei; unha celebración que aínda non ten cen anos, ambigua na súa orixe, onde as motivacións políticas mestúranse co desexo de afirmar a centralidade de Cristo como Salvador do mundo.
Como froito de Concilio Vaticano II, a liturxia da Palabra é belísima e o foco está posto no esencial, sen ambigüidades ou terxiversacións: se Cristo é Rei, é porque El é o Bo Pastor que dá a vida por cada un de nós, que deixa as noventa e nove ovellas e desvívese buscando a única que se perdeu.
«Eu mesmo buscarei o meu rabaño e coidareino. Como coida un pastor da súa rabañada dispersa, así coidarei eu do meu rabaño (…) Buscarei a ovella perdida, recollerei a descarreirada; vendarei ás feridas; fortalecerei á enferma.» – di a primeira lectura, do profeta Ezequiel.
Coidarei, coidarei, coidarei… Non existe cristianismo sen unha cultura do coidado. Coidar da vida fráxil está no núcleo do Evanxeo. A vida e o ministerio de Xesús encarnan o punto culminante da revelación do amor do Pai pola humanidade. Na sinagoga de Nazaré, Xesús manifestouse como Aquel a quen o espírito do Señor unxiu «para proclamar a Boa Nova aos pobres, anunciarlle a liberación aos secuestrados e a vista aos cegos, para lle dar a liberdade aos asoballados» (Lc 4,18). Xesús é o Bo Pastor que coida das ovellas; é o Bo Samaritano que se inclina sobre o home ferido, venda as súas feridas e ocúpase del. Pero non nos esquezamos das noites solitarias e silenciosas de Xesús, aparentemente inútiles, onde a experiencia do encontro co Pai enchía de amor o seu corazón de pastor.
Nos nosos días, fálase de espiritualidade por todas partes, mesmo no espazo público e no discurso político, algo impensable non fai moitos anos. Paréceme que isto é un avance, no senso de ser unha apertura a outras dimensións da existencia, contribuíndo así a unha visión máis cabal do ser humano. Existen moitas persoas que se din non crentes e que asumen a importancia da procura espiritual nas súas vidas. Sen dúbida que se nos ofrece a todos un espazo común que pode facilitar o encontro máis alá das fronteiras confesionais. Así e todo, en moitos contextos, a espiritualidade aparece asociada principalmente á idea de benestar individual, coma se a espiritualidade fose exclusivamente un proceso de harmonización cun mesmo e non tivese nada que ver cos demais.
Por outra banda, no cristianismo, esquecendo a gran tradición mística e espiritual, e en nome do amor ao próximo, reduciuse a miúdo o evanxeo a unha práctica asistencialista ou a unha ideoloxía transformadora do mundo, coma se o único importante fose a xustiza social, o pan, a saúde e a educación para todos, que todos tivesen o necesario para vivir con dignidade. Quen pode negar a importancia de todo isto? Basta con escoitar o evanxeo de hoxe. Con todo, cando un se centra exclusivamente na transformación do mundo, aínda que sexa en nome do evanxeo, este é un camiño que non está exento de trampas. Cantas veces, por detrás da caridade, do servizo aos demais e da entrega a grandes causas, non está un mecanismo de fuga da propia vida e unha procura de compensacións para un mundo interior ferido que non queremos tocar nin sequera cun dedo? Cantas veces, chamándolle servizo, non estamos a facer máis que proxectar sobre os demais as nosas necesidades? Xa os primeiros monxes, que foron solitariamente para o deserto, tiñan claro que os demos están dentro de nós e que os máis difíciles de identificar e combater son os que se disimulan de anxos.
Hai unha tensión entre mística e profecía que atravesa a historia do cristianismo. O teólogo Johann Baptist Metz tentou chegar a unha síntese coa coñecida e certeira expresión: mística de ollos abertos. A experiencia cristiá nace sempre do encontro coa persoa de Xesús, que nos ofrece curación e reconciliación, alegría e paz, que compartimos fraternalmente cos demais, como coidado e compromiso entre iguais, pobres entre pobres, porque cada ser humano éme dado como irmán e a súa vida non me é indiferente. Un verdadeiro místico, aínda que ás veces peche os ollos, é só para poder abrilos mellor. Se non saneamos a casa por dentro, como podemos ofrecer hospitalidade aos demais?
Non hai oposición nin división entre interioridade e exterioridade, senón unha continuidade e unha circulación nos dous sentidos. O espazo que descubrimos dentro de nós mesmos, e a forma como o habitamos, ten relación directa coa forma como habitamos o mundo, e viceversa.
Quen un día se atopou co Bo Pastor e se deixou coidar por El, quen día tras día busca a súa mirada compasiva, vive habitado por unha forza que non é súa, a forza dun amor maior, recibido na indixencia, e que por iso nos enche de gratitude, dilatándonos o corazón; trátase dunha forza silenciosa, como aquela do fermento que unha muller mesturou con tres medidas de fariña, e foi capaz de facer que o pan chegase para todos. Quen estivo con fame e sede, foi forasteiro ou estivo espido, enfermo ou no cárcere, e se atopou co Bo Pastor, experimentando a forza do amor na súa fraxilidade, non pasará por esta historia, que é a nosa, indiferente á dor do seu irmán.
SÍ, ES VERDAD, muchas veces en nuestra oración silenciosa, hay una especie de lágrimas sin agua que gritan al Señor por el dolor de los hermanos, Él siempre las ve y nos oye…pero a veces las noticias son como demonios que susurran «Dios no te oye»» y la tentación viene como una bomba, nos refugiamos en la confianza y a cada tentación gritamos, porque la Gracia no falta:¡¡¡Señor en Tí sigo confíando!!!
Gracias por vuestro comentario y la foto que dice tanto.
Gracias
Bellísima la reflexión de hoy, al igual que el Evangelio .
Jesús es nuestro Hermano mayor, el primogénito de entre los muertos. Cada día nos atrae hacia sí y nos recuerda nuestro derecho de filiación : Tomar y comer. Tomar y beber. En nosotros está la libertad de elección.
Entrar en uno…en ese abismo insondable donde Dios se encuentra…donde “ ES “. Y , como no, de la mano de Jesús, el Rey del Universo, de todo lo creado e increado. Abismarse de esta manera requiere atención y seguimiento. Olvidar la pereza y no dar marcha atrás en nuestros planteamientos espirituales. “ El Señor es mi Pastor, nada me falta… “ . Dejarse hacer por Él. Entrar en Comunión a la mesa común después de haberle abierto la puerta de nuestra morada… cenar Uno con el otro… y discernir las cosas. Jesús desea que todo nuestro ser sea uno, sin partes, teniendo en cuenta que lo más importante está en la autenticidad de principios…siendo honestos con ÉL, con los demás y con nosotros mismos. La espiritualidad no es un libro de contabilidad. Al final es necesario olvidarse de todas las cosas “ buenas “ que hemos realizado.. Las obras importan sólo cuando en la balanza se pone el Amor con el que se han realizado, pero sin intentar colgarse medallas. Solo hay Uno ante el que hay que quitarse el sombrero…y ese es Jesucristo…Rey de pobres y ricos, de satisfechos y desdichados, de acompañados y de abandonados… Algún día, es probable que “ se nos pidan cuentas “… y entonces solo nos restará encontrarnos en las Manos de La Misericordia De Dios.
Gracias