La Anunciación | Françoise Bissara-Fréreau | Capilla Saint-Laurent-des-Bois, Veigné – 2017

Texto en castellano

A memoria bíblica de María comeza nunha casa, onde lle fala un anxo. María está na súa casa, lugar por excelencia da intimidade e da hospitalidade. Máis que estar na casa, ela mesma é a casa, lugar onde «a Palabra fíxose carne e habitou entre nós» (Xn 1,14), «porque o Señor elixiu a Sión [á filla de Sión], quíxoa por morada: Esta será para sempre a miña casa, habitarei nela porque a quero» (Sal 131, 13-14). María entra na historia mentres está escoitando a un anxo; ela é nosa mestra na arte da escoita.

A alma humana, da que é prototipo María, é capacidade feminina, é seo, é esposa. «Concibirás no teu ventre e darás a luz un fillo (…) Como será iso, pois eu non coñezo home? (…) O Espírito Santo virá sobre ti e o poder do Altísimo cubrirate coa súa sombra.» (Lc 1, 31.35). «¡Misterio do Amor! No medio do silencio, o Verbo encarnouse.» (dun himno de Nadal)

O morador do claustro é un mendigo da escoita e, por iso, se volve calmo, tranquilo, plácido, sereno, mediante a respiración dunha atmosfera sosegada. Unha metáfora complementaria, que nos permite visualizar a arte da escoita, é a actitude de permanecer sentado. A posibilidade de asentar expresa a realidade claustral. A quietude contraponse á trasfega e á inquietude. A quietude ten o sentido de unificar as enerxías da persoa en función do seu dinamismo profundo nunha procura comprometida. Por iso o morador do claustro é o buscador sen concesións.

Ti, amadísimo, se dispós o teu oído interior para escoitar esta voz do teu Deus, máis doce que un panal de mel, foxe de todo afán exterior e, cos teus sentidos interiores desocupados e libres, tamén poderás dicir con Samuel: Fala, Señor, que o teu servo escoita. Esta voz non resoa nas prazas nin se escoita en público. O designio secreto require un oído tamén secreto. Farache oír certamente o gozo e a alegría se o percibes con oído atento. (San Bernardo, Carta 107,13)

María, a morada de Deus, habita o segredo do seu corazón, totalmente aberta ao don, terreo fértil para a graza. María vive na súa casa, no seu corazón virxe, á enteira disposición do Espírito. Nela queda superada a crebadura do corazón humano, porque ela réndese e déixase facer: «Fágase en min segundo a túa palabra» (Lc 1,38). María é a muller unificada, nela «a misericordia e a fidelidade atópanse, a xustiza e a paz abrázanse; (…) e a nosa terra dará o seu froito.» (Sal 84,11.13)

Ela é a nova Eva, o xermolo da nova creación, da nova alianza, anticipo dun ceo novo e dunha nova terra, estrela radiante da mañá, limiar do advento. María habita o novo xardín, o da inocencia do Espírito.

Este paraíso delicioso é interior. Non se entra nel a pé; éntrase cos sentimentos da alma. (…) É un xardín pechado; dentro hai unha fonte selada (…) Alí o nardo da esposa exhala un perfume suavísimo. Todos os aromas expándense á brisa do norte, movidos por un austro sosegado. E alí, no medio, a árbore da vida, esa maceira do Cantar, máis fermosa que todas as demais árbores do bosque. Á súa sombra, a esposa reponse; o seu froito é agradable ao padal. (…) Aí saboréanse avidamente as incomparables delicias do amor, e (…) a alma séntese asolagada na unción da misericordia. (San Bernardo, Conv 25)

«O Espírito e a Esposa din: “Ven!”. Diga tamén o que escoita: “Ven!”. (…) Si, estou a piques de chegar. Amén! Ven, Señor Xesús!» (Ap 22, 17.20)