Texto en castellano

Bruno Forte no seu ensaio de Cristoloxía ten un capítulo que titula <<Revelación e Seguimento>> no que cita unhas palabras de Jacques Maritain que din: <<Se os homes souberan que… Deus ‘sofre’ connosco e moito mais ca nós por todo o mal que devasta a terra, moitas cousas cambiarían sen dúbida e moitas almas serian liberadas>>

O misterio do Nadal que estamos a celebrar estes días nos somerxen precisamente nunha realidade que vai alén dos relatos teolóxicos da infancia de Xesús, e temos que te-lo valor de transcendelos para chegar a carne e ó sangue de Cristo. Porque corrémo-lo risco de refuxiarnos na mera reflexión teolóxica para escapar da crueza da verdade histórica, que nos leva, non a uns feitos marabillosos, senón a fascinante cotidianidade dunha aldea perdida de Israel onde todo se viviu dunha maneira moi distinta a como se nos narras nos evanxeos da infancia de Xesús. Todos sabemos cos evanxelistas dan testemuño da súa fe en forma dunha historia e interpretan esta historia a luz da súa fe, pero isto  non nos ten que dar pé par facer cos mitos maten a verdade histórica e a verdade histórica nos di que o Fillo de Deus e da nosa carne e do  noso sangue, que é en todo igual a nós, menos no pecado, e cando a Carta ós Hebreos  di en TODO, é en TODO, con maiúscula e sen comillas. ¿Como poderiamos se non fose así chamarlle o Emmanuel? ¿Como pode ser, se non compartiu a nosa debilidade, a nosa pena, a nosa vulnerabilidade, que o poidamos chamar Fillo da terra e Fillo de Deus?

<<O Verbo está na carne dorida do mundo>>, di León Felipe nun dos seus marabillosos poemas. Esa carne que está e que é dor, tenrura, amor. Carne que necesita ser amada, acariciada, consolada, alimentada; carne que sabe de pranto e de risos, carne que necesita protección, ser mirada con tenrura; carne débil, carne que necesita de compañía, de soidade, de silencio. Carne que fala, carne que abraza, carne esperanzada. Temos que recuperar a mirada interior para saber ler os pequenos pero grandes mensaxes que a vida nos lanza nos lugares mais insospeitados e que  nos ensina a ir alén  das meras aparencias e recoñecer que o fascinante misterio da Encarnación se  nos amosa hoxe sen grandes reflexións teolóxicas, pero que vai escrito na vida das persoas. Vouvos contar algo que vivín hai uns anos, coido que xa o contei noutra ocasión, pero pode axudar a nosa reflexión. Ía eu  no metro de Barcelona o Museo nacional de Arte de Cataluña e reparei nun home xoven que non tería mais de trinta anos. Era o clásico home que calquera pintor, escultor ou fotógrafo profesional  pagarían por telo no seu estudio, pero isto é o anecdótico, o que verdadeiramente chamoume a atención era o seu porte: Do seu rostro emanaba unha gran paz interior. Tiña os ollos pechados e de vez en cando levaba con gran delicadeza súa man dereita o peito nun xesto de leve caricia. Era unha man de dedos longos e finos, case feminina. Tamén, de vez en cando entreabría os ollos e miraba o interior do seu abrigo con gran tenrura para logo tornar a pechalos. Entón caín na conta que, oculto polo abrigo, levaba un recen nacido de moi pouco tempo porque non avultaba nada sobre o seu peito. Foi suficiente para comprender todo o que nos podemos perder por non saber mirar para comprender que a Palabra sigue facéndose carne da nosa carne e que os brazos amorosos dun pai-nai a acollen  no seu colo.

Entrei no museo con esta imaxe dentro de min e cando visitaba as salas dedicadas ó arte gótico, vendo aquelas pinturas marabillosas, só vía arte. Aquelas representacións de María e Xosé, o anxos, os pastores e os Magos en actitude orante deixábanme frío porque alí non estaba o Verbo na carne dorida do mundo, era algo alleo a  nosa historia, a  nosa alegría a nosa dor. Non recoñecía ós  nosos nenos, os que teñen a sorte de seren acollidos e amados ou ós que teñen a desgracia de seren rexeitados e maltratados.

Y, agora ven a pregunta: ¿Que teoloxía pódese facer ante o misterio dun nacemento? Isto se preguntaba Leonardo Boff nun opúsculo sobre o Nadal escrito a principio dos anos oitenta do século pasado. O certo é que si acollémo-la Encarnación de Deus como a SÍ de Deus  a esperanza da humanidade sedenta e famenta de xustiza, só entón, esa carne e ese sangue do fillo de Xosé e de María poderemos recoñecer ó Fillo Eterno do Pai cheo de gracia e de verdade. El, que é o Deus feito home e que se manifesta  en contra de toda expectativa nas cousas mais humildes e depreciadas polos grandes deste mundo.

O Verbo está na carne dorida do mundo, na carne dos  nosos nenos, na carne da dor e das vágoas, dos risos e dos xogos, da tenrura e das apertas, dos ollos que se abren con emoción o misterio da vida e dos que se pechan no sono da morte pola inxustiza dos homes. É o Emmanuel, o Deus connosco. ¿Que teoloxía pode explicalo? Se cree ou non se cree. Só unha mirada limpa vai alén  das aparencias, só a tenrura agarimosa dun pai-nai que non entende de teoloxía, pero si da mais alta teoloxía: a do AMOR, porque o amor e o que libera noso templo interior das névoas que nos impiden ver a vida cos ollos do Deus encarnado.