Cristo | inicios del s. XVI | Abadía de Bonnecombe, Francia (antigua abadía cisterciense)

Texto en castellano 

Neste primeiro domingo da Coresma, a Liturxia da Palabra ofrécenos dúas imaxes fortes, aparentemente contraditorias: auga e deserto. O diluvio e a alianza, símbolos do Bautismo, augas pascuais onde somos mergullados para nacer de novo, e o deserto ao cal o Espírito empuxa a Xesús, porque só «a verdade nos fará libres» (Xn 8, 32). Sen a travesía dos nosos propios desertos, onde somos cotexados, á vez, coa nosa mentira e coa nosa total dependencia de Deus, non poderemos renovar, en verdade, as nosas promesas bautismais na noite pascual.

O deserto é o lugar onde nos facemos conscientes da forza da tentación. A gran tentación que habita o ser humano é o autocentramento, que se manifesta en non crer en máis nada que en si mesmo. Autocentrados, estamos pechados á vida, que é puro don, a vida que brota continuamente do corazón de Deus e que se fai presente de un xeito tan palpable no don do irmán, un don difícil e cheo de paradoxos, porque o irmán, cando acollido, sempre me pon en éxodo. O ser humano autocentrado despreza todo o que non ocorre segundo as súas expectativas. Para sobrevivir, adícase á procura do poder, do prestixio e da autocontemplación, pero detrás do noso endeusamento, hai un cheiro insoportable a morte. Poida que a graza do deserto nos permita cheiralo.

Curiosamente, é o Espírito, dador de Vida, a quen Xesús chama «regueiros de auga viva» (Xn 7, 38), quen empuxa a Xesús para o deserto, o lugar da sede por excelencia.

Na situación máis desértica da existencia, un soldado cravou unha lanza no corazón do Crucificado, onde abrollou sangue e auga. O deserto coresmal é o camiño que nos ensina a fonte, Xesús crucificado, home sen figura e sen beleza, desprezado e desestimado, ferido de Deus e humillado (cf. Is 53, 2-4). A vida brota, abundante, no corazón da desesperanza. A nosa tentación é disimular a desesperanza autocentrándonos; Xesús, ao contrario, abraza a desesperanza da humanidade e ponse nas mans do Pai, entregándose.

Todos estamos aquí por mor da nosa sede, a cal nos puxo en camiño buscando a fonte. Non nos esquezamos dese movemento primeiro: tan pobre, tan verdadeiro, tan a nivel de terra, tan liberador. Volvamos ao berro máis orixinal da alma: «Dende os abismos chámote, Señor» (Sal 129,1). Volvamos á verdade da nosa sede!

Líbranos, Señor, da tentación da saciedade. Sen sede, non hai viaxe. Sen sede, non hai Pascua. Sen sede, estamos mortos antes de morrer.

«Deus, meu Deus, por ti madrugo,
de ti ten sede a miña alma;
por ti devece o meu corpo,
en terra reseca, sedento e sen auga» (Sal 62, 2).

A sabedoría da viaxe é partir dende onde estamos. Partimos, non do lugar imaxinado, non do lugar idealizado, senón do lugar onde realmente nos atopamos. Entendemos, por iso, a forza permanente da pregunta das orixes: «Onde estás?». É unha pregunta directa que só pode ser contestada en primeira persoa e sen finximento. E se non a contestamos, xa estamos a dar unha resposta. Se estou espido, estou espido. Se estou ferido, estou ferido. Se estou baleiro, estou baleiro. Se estou perdido, estou perdido. Se estou desesperado, estou desesperado. O camiño empeza onde estou. O camiño empeza sempre na nosa sede.

«Agora é o tempo oportuno, agora é día de salvación» (2 Cor 6, 2b).

A túa sede é a fonte. Bebe da túa propia sede!