Pascua | Enrique Mirones | 2017

Castellano

Foi moi cedo, cando aínda estaba escuro.

No meu leito, pola noite, busquei ao amor da miña alma. Busqueino e non o atopei. Heime erguer e vou percorrer a cidade, polas rúas, polas prazas, hei de buscar ao amor da miña alma! Busqueino e non o atopei! Atopáronme os gardas, os que dan voltas pola cidade: Vistes ao amor da miña alma? (Cant 3,1-3)

María a Magdalena foi ao sepulcro moi cedo, cando aínda estaba escuro, e viu que a lousa do sepulcro estaba quitada (Xn 20,1). Unha muller na procura do seu amado nesa hora na que transitamos da noite para o día. Esa hora, a madrugada, é unha fronteira inestable: amence, pero aínda non é día. Así son tamén as nosas vidas: fronteiras inestables.

Vivimos nun mundo que tende a ser plano, onde impera a evidencia, a visualización absoluta, a exposición, un mundo ao que lle gusta imaxinarse sen engurras, onde todo tende a ser igual e despersonalizado, automatizado e estandarizado, a gran velocidade e no medio de moito ruído, sen tempo para a espera e para as lentas xerminacións, un mundo que foxe da diferenza, da noite, da dor, da morte e do misterio, un mundo estrañamente luminoso, onde as nosas noites -e as noites de tanta xente- apenas poden ter lugar, sendo relegadas á clandestinidade.

Un mundo así é un mundo inhóspito para a vida humana, porque esta está chea de contradicións, de fendas e insuficiencias. O ser humano está sempre inacabado e, por iso, é procura, é desexo, é paixón e é non-saber. A claridade absoluta, no aquí e agora, é unha falsa luz, unha luz sen noite. A vida humana é vulnerable, todos estamos á intemperie, e estarémolo máis canto máis queiramos ocultar a nosa propia fraxilidade.

Un mundo sen misterio, sen a dimensión do invisible, é un mundo inhóspito. O misterio non é absoluta claridade, é revelación, é desvelamento. O que aínda non se ve, o nocturno, é fundamental para que o ser humano exista na súa totalidade e para que esta terra sexa habitable. Na orde da Creación, primeiro está a noite e despois o día. Somos seres pascuais. Si non abrazamos a noite, o día non nos abrazará, será inhóspito. Somos fillos da noite máis clara que o día, por iso somos fillos do día e da luz. A resurrección é un misterio nocturno, escapa á mirada inquisitiva, pero ofrécese á mirada contemplativa. A fe é unha luz nocturna.

A vida humana é travesía, é peregrinación, é Pascua, é abertura ao inesperado. Asumir que estamos á intemperie ten o potencial de transformar lugares inhóspitos en espazos de encontro. «Cando son débil, entón é cando son forte» (2 Cor 12,10) -como testemuña Paulo- é un eixe absolutamente central no cristianismo, que deriva da Pascua de Xesús. A experiencia cristiá técese a través das tensións entre vulnerabilidade e resiliencia, fraxilidade e solidez, escuridade e luz, morte e vida, abrindo un espazo de inmersión no Misterio de Deus e da vida humana que oscila entre a forza e a delicadeza, a loita e a paz, o compromiso e a quietude. O Evanxeo convídanos a atopar a forza na vulnerabilidade. E esta é a suprema liberdade que só a Pascua de Xesús pode ofrecernos, a que efectivamente nos humaniza, a que nos une aos demais seres humanos, e que nos permite acoller a vida cunha mirada iluminada, aínda que sexa de noite.

É Cristo vivo dentro de nós, o Crucificado-Resucitado, quen nos conduce a través da escuridade a unha luz que só se pode atopar cando amamos e atravesamos as nosas noites. A primavera nace sempre das entrañas do inverno, na natureza e no corazón de cada un de nós.

Feliz Pascua para todos!

Ludwig van Beethoven: Missa solemnis, Op. 123: “Et resurrexit” (1819-1823) Castellano
Soprano: Elisabeth Söderström
Contralto: Marga Höffgen
Tenor. Valdemar Kmentt
Bajo: Martti Talvela
Coro y Orquesta New Philharmonia
Director: Otto Klemperer