Texto en castellano

Todos sabemos que o mundo e moi distinto a como nos gustaría que fose e sentímo-la impotencia de non saber como afrontar tanta desgracia o que nos provoca, as veces, moita desazón interior. Seguimos, como o profeta Isaías arelando a presencia do Santo no medio do pobo: «¡Ai se racháse-lo ceo e baixases!» Ese berro que século tras século brota das entrañas da humanidade e, os crentes, se nos pide que demos razón da nosa esperanza. Unha esperanza que anuncia algo completamente novo, o anuncio de que Deus non esquece ó seu pobo: «Anunciádelle ós pobos e decídelles: Ollade, ven Deus o voso Salvador». Pero temos que aprender a esperar e a comprender que Deus ven no silencio da historia, no silencio dos tempos. Non son grandes teofanías as que nos amosan a súa presencia santa no medio de nós, senón que temos que aprender a descubrilo onde parece que está ausente e silencioso, pero El sempre ven a eses lugares os que nos costa moito descender. Temos que estar constantemente aprendendo a ver desde o noso interior a descubri-los sinais da súa presencia e iso nos sitúa nesa vixilancia que Xesús nos aconsella.

A vixilancia ten un carácter activo. Non é estar quieto ollando para o horizonte ou para o ceo a ver si aparece o desexado, ou arelando aquilo que poña remate ós nosos problemas. Non, vixiar é estar atentos ós signos dos tempos, saber que é o que acontece no tempo presente para non comete-los erros do pasado. Vixiar non é crear falsas ilusións dun mundo feliz. Vixiar e vivir atento a realidade sen disfrazala: é escoita-los xemidos dos que sofren, entrar en un mesmo e ver que é o que lle doe e que é o que o alegra, como acolle e como rexeita. Vixiar é sentir o amor de Deus na vida, ese amor que  nos leva a afronta-los problemas con serenidade, a berrar contra a inxustiza, a devolverlles a ilusión a tódolos que lles foi arrebatada sen escrúpulos a súa casa, o seu traballo, a súa dignidade. Vixiar é loitar, moverse, abrir un camiño para a xustiza e a paz. Vixiar é retornar á Santa Palabra, lela co corazón porque é a que ten a verdade e a vida. Vixiar é sacar forzas de fraqueza cando a desesperación de tanta podremia cae sobre nós e nos desacouga porque nos excede. Entón berramos para que se rachen os ceos, para que a soberbia dos poderosos, que é coma as altas montañas, se derreta, e o deserto ermo dos pobres e desesperados do mundo, se converta nun xardín onde xermole a xustiza.

Ensinóusenos que vixiar é pasa-las  noites en oración, pero o sentido evanxélico vai por outros canles. Boa é a oración, moi necesaria e insubstituíble, pero orar significa vivir, estar comprometidos, é espertar a nosa sensibilidade para non caer nun pietismo que  nos leve a viviren pechados sobre nós mesmos, nos inmunice das esixencias do Evanxeo e nos endureza o corazón. Vixiar e servir en silencio, amar con alegría, dar todo o que se poida, e rir, porque o riso rompe as teas de araña da nosa alma e, así os nosos oídos escoiten o que escoitaba Xesús. Para que os nosos ollos vexan a vida como a vía El, para que mirémo-las persoas como El as miraba. Por iso quería que os seus discípulos fosen capaces de transcende-las aparencias como se nos amosa no relato evanxélico da pobre viúva. E ve-la vida en toda a súa beleza e o pecado en toda a súa crueza para saber e comprender que nada, absolutamente nada, nin o poder económico, nin poder político, nin o poder relixioso está por riba das persoas e tampouco por riba deste mundo que Deus creou con tanto amor.

Vixiar, o repetiu Xesús unha e outra vez, é estar espertos, que non se apague o lume, atentos a que as institucións non se traguen as persoas. E para iso, os cristiáns necesitamos redescubrir o Evanxeo, beber do manancial fresco e puro que deita tanta verdade, vida e amor en abundancia. Tornar a poñe-los ollos en Xesús de Nazaré, sintonizar ca súa vida, arraigar a nosa fe na súa persoa. Isto nos leva a revivi-la súa experiencia de Deus como Xesús a sentía e vivía. É algo que ocorre no noso interior, porque o esencial do Evanxeo non se aprende desde fora, o descubre cada un dentro de si. E o que temos que descubrir, non temos que cansarnos de repetilo, é ver como Xesús sentía a Deus e as persoas, porque si hai algo que se resalta no Evanxeo, o que lle preocupaba a Xesús de Nazaré non era o pecado, a moral ou a lei, senón o sufrimento das persoas, as que eran vítimas do pecado e do egoísmo dos grandes. Xesús non so amaba os desgraciados, senón que nada amaba mais por riba deles.

¡Vixiar! Esta invitación constante de Xesús, non nos ten que facer sentirnos perdidos e desacougados por todo o que vemos no mundo. Vixiar é recoñece-los sinais de esperanza no noso mundo e no noso entorno. Ver, alegrarse e dar gracias porque está medrando na conciencia de moitas persoas un sentimento de indignación que preocupa os políticos e os empresarios e iso é moi positivo. Porque son moitos os homes e as mulleres de tódalas idades que non se resignan a perde-los seus dereitos. Por iso a Igrexa ten que ser evanxélica e dunha gran calidade humana, porque si non é así non pode falar de espiritualidade, onde non haxa calidade humana a espiritualidade é un espellismo, é falsa. Unha Igrexa vixiante porque sómente dun corazón vixiante pode brota-la humanidade do seu Señor.

Que María e o seu home san Xosé, os pais do noso Señor Xesús Cristo, que vivían a esperanza de Israel e que levaban  e agardaban nas súas entrañas a salvación de Deus, nos axuden a vivir este santo tempo con alegría, e en comuñón con tódolos que traballan sen se cansar por unha humanidade onde a xustiza sexa a raíña, e agardan con ilusión os pes do Mensaxeiro que trae a Boa Nova da Paz.